(The Mog Nation Wiki, an archive)
ကြိမ်ဗျစ်တောက မြွေနီဆန်း
written by: ~ ဖိုးကျော့
၁၉၉ဝ ပြည့်နှစ် နောက်ပိုင်းတွင် မြန်မာနိုင်ငံ၏ ဈေးကွက်စီးပွားရေး ကာလကို ရောက်ရှိလာသည်။ ထိုအခါ မြန်မာနိုင်ငံသားတို့အနေနှင့် ယခင်က မကြားဖူး၊ မကြုံဖူး၊ အိပ်မက်ပင် မမက်ဖူးကြသော နိုင်ငံတွင်းရှိ မြေပေါ်၊ မြေအောက် သယံ ဇာတ သဘာဝပစ္စည်းများသည် နိုင်ငံခြားသားတို့ မျက်စိထဲတွင် ငွေခဲ ချည်း မြင်လာကြသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း တောတောင်ရေမြေ ပင်လယ်သမုဒ္ဒရာထဲရှိ သယံဇာတသဘာဝပစ္စည်းများကို နိုင်ငံခြားသားတို့သည် ကုမ္ပဏီကြီး၊ ငယ်များ ဖွင့်ကာ အပြိုင်အဆိုင် အလုအယက် ဝယ်ယူလာကြသည်။ တရု၊ ရေထဲက သားငါးပုစွန်၊ ကဏန်း၊ မိကျောင်းများအပြင် ကမ်းလွန် ပင်လယ်သားများ ဘိုးစဉ်ဘောင်ဆက် စားရကောင်းမှန်း မသိခဲ့ကြသော ပင်လယ်ရေခူများကိုပင် ဒိုင်ဖွင့်၍ ဝယ်လာကြသည်။ ရေခူများကိုသာ မက ပင်လယ်ထဲမှ ခရု၊ ပေါင်း၊ ယောက်သွားအသေ၊ အရှင်အခွံများနှင့် ကျောက်ပွင့်၊ ကျောက်မွတ်၊ ကျောက်ကြိုး၊ ကျောက်ခက်၊ ငြင်းကောင် အကြီး၊ အသေးပါမကျန် သဲကြီးမဲကြီး ဝယ်လာကြသည်။
ကုန်းပေါ်ဆိုလျှင်လည်း မန်ကျည်းစေ့၊ ကုက္ကိုစေ့၊ ဆီးစေ့၊ စံပန်းစေ့၊ တမာသီး၊ ခုံညင်းဒိုး၊ မှိုမျိုးစုံအထိ ဝယ်ယူကြသည်။ တောတိရစ္ဆာန်များအနေကလည်း ကျား၊ ကျားသစ်၊ ဝက်ဝံ၊ မြွေ၊ လိပ်၊ မြွေပါ၊ တောက်တဲ့၊ သင်းခွေချပ်၊ သစ်ခွေး၊ တောခွေး၊ ခွေးအ၊ ခွေးတူဝက်တူ၊ ချေ၊ ဆတ်၊ သမင်၊ ဖွတ်၊ အရိုး၊ အရေ၊ သည်းခြေနှင့် ငှက်မျိုးစုံတို့ကိုပါ ရသမျှ အကုန်စုဝယ်လာကြသည်။ ထိုအခါ မြန်မာပြည်မှာ ငွေတွေချည်း ဖြစ်လာကြသည်။ ထို့ပြင် မဟာမြိုင်တောကြီးနားရှိ ရွာများသို့ ကြိမ်အဝယ်တော် များ ရောက်လာကြပြန်လေသည်။
(၆) ပေရှည် ကြိမ်တစ်ပိုင်းကို ငါးကျပ်၊ ၁ဝ၊ ၁၅ ကျပ်အထိ သူ့ဈေးနှင့်သူ ပေးဝယ်လာကြ၏။ ကြိမ်ဆို လျှင်လည်း ကြိမ်နီ၊ ကြိမ်ဝါ၊ ဖိုးခေါင်ကြိမ်၊ မျောက်ကြိမ်၊ ကြက်ဥကြိမ်၊ နွယ်ကြိမ်။ ကြိမ်ဆိုလျှင် လက်သန်း လက်မ ပြတ်ကြိမ်ကအစ အားလုံးကို ဝယ်ကြ၏။ ထိုအခါ တောနားတောင်နားရှိ ဒေသခံများမှာ မိုးလင်းသည်နှင့် ကြိမ်ရှာရန်၊ ကြိမ်ခုတ်ရန် ဓားဆွဲ၍ တောတက်ကြတော့၏။ ရသမျှသောကြိမ်ပင်အကြီး၊ အသေးများကို ရွာထဲရှိ
အဝယ်တော်များဆီတွင် ရောင်း ချ၍ အပိုဝင်ငွေ ရကုန်ကြ၏။
တစ်စတစ်စနှင့် ရွာနားဝန်းကျင် တောတောင်ထဲ၌ ကြိမ်ပင်၊ ကြိမ် တောများ ပြုန်းတီးသွားရာ လယ်ထဲ ယာထဲဝင်သလို စားအိုးစားခွက် များနှင့် အစုလိုက် အဖွဲ့လိုက် တောထဲတွင် တဲထိုး၍ ကြိမ်ခုတ်ထွက် ကြသည်။ ၂ ယောက်ျားကြီးတစ်ယောက် တစ်နေ့ ကြိမ်ခုတ်ရငွေမှာ ၃ဝဝ၊ ၄ဝဝ ခန့်ရှိသဖြင့် ဒေသခံများအနေနှင့် ကြိမ်ခုတ်လုပ်ငန်းကို ပို၍ မက်မော လာကြသည်။ တစ်မိုး၊ တစ်နွေ လယ်လုပ် ယာလုပ်သည်ထက်ပင် ဝင်ငွေကောင်းနေကြလေသည်။
စခန်းတဲနှင့် မနီးမဝေးရှိ အနောက်ဘက် စမ်းချောင်းနား တောထဲ တွင် ဦးကြီးထွန်းနှင့် စံသိန်းတို့သည် ကြိမ်ပင်၊ ကြိမ်ပုတ်တွေကို လိုက် ရှာနေကြသည်။ မကြာမီ ကြိမ်ပုတ်တစ်ပုတ်ကို တွေ့၏။ ထိုကြိမ်ပုတ် တွင် ကြိမ်နီဆယ်ပင်ခန့်ပင် ရှိ၏။ ကြိမ်နီပုတ်နှင့် အနီးဆုံး သပြေပင်ကြီးတစ်ပင်၌ ရေဘူးကို သွား ချိတ်မည်ဟု လုပ်နေစဉ် သပြေပင်ပေါ်ကို အမှတ်တမဲ့ မော့ကြည့်လိုက်ရာ သပြေပင်ပေါ်တွင် ရေအိုးနီးနီးရှိ အလုံးကြီးတစ်လုံးကို လှမ်းမြင်လိုက်ရ သည်။ ထို့ကြောင့် စံသိန်းက ဦးကြီးထွန်းကို လှမ်းခေါ်လိုက်၏။
“ဦးကြီး… ခဏ ခဏ”
တောကျွမ်းတောင်ကျွမ်းသော ဦးကြီးထွန်းက အသံမပြုဘဲ စံသိန်း နား ရောက်လာ၏။
“ဦးကြီးထွန်း၊ ဒီအပင်ပေါ်မှာ အလုံးကြီးတစ်လုံးဗျ။ သပြေပင်တွေ မှာ ဒီလောက်ကြီးတဲ့ ကျီးပေါင်းထုပ်လည်း ကျွန်တော် မတွေ့ ဖူးလို့ ”
စံသိန်းပြသော သပြေပင်ပေါ်က အလုံးကြီးဆိုသည်ကို ဦးကြီးထွန်း လည်း သေသေချာချာ ကြည့်၏။ ခါချဉ်ထုပ်လည်း မဖြစ်နိုင်။ ခါချဉ်ထုပ်ဆိုလျှင် အရွက်ဖျားတွေကို လုံးစု၍ သူတို့ပါးစပ်က အစေးနှင့် ကပ်ကာ အိမ်ဖွဲ့ အထုပ် လုပ်တတ် သည်။ သို့သော် နောက်တစ်ကြောင်းက ခါချဉ်ထုပ် ဤမျှကြီးသည်ကို လည်း တောမှာ တောင်မှာ ကြီးလာသော ဦးကြီးထွန်း တစ်ခါမှ မမြင်ဖူး။ ရေအိုးနီးပါးရှိသော အလုံးကြီးမှာ လူနှစ်ရပ်ကျော်ကျော်မြင့်သော သပြေပင် ခွကြား၌ ရှိနေသည်။
“ပျားအုံများလားကွ”
“ပျားအုံဆိုရင် အုံပေါ်မှာ ပျားကောင်တွေ မြင်ရမှာပေါ့။ ခု အလုံး ကြီးနားမှာ ဘာပျားကောင်မှ မရှိဘူး။ ပြီးတော့ ကျီးပေါင်းလုံးလည်း မဟုတ်၊ ခါချဉ်ထုပ်လည်း မဟုတ်ဘူး။ ကျွန်တော် သေသေချာချာ ကြည့်ပြီးပြီဗျ။ မြေလုံးလုံးကြီးပဲ ဦးကြီးရယ်။ ပဒူ (ပျားတူ) အိမ်ကြီးလားဗျ”
“မင်း အဘ… ပဒူ (ပျားတူ) က မြေကြီးထဲပဲ ကျင်းနဲ့နေတာ။ ဘယ့်နှယ် သစ်ပင်ပေါ် အိမ်လာဖွဲ့မှာလဲ။ ပြီးတော့ ပဒူ (ပျားတူ) အုံဆိုရင် ပဒူကောင်တွေ မြင်ရမှာပေါ့၊ နကျယ်အုံများလား”
“ဦးကြီးကလည်း၊ နကျယ်အိမ်က ဒီလောက်ကြီးမလားဗျ”
“တောကြီးနကျယ်ကောင်တွေဆို ကြီးချင် ကြီးမှာပေါ့ကွ။ အလုံး ကြီးက မြေလုံးကြီးဆိုတော့ နကျယ်အိမ်ကလွဲပြီး တခြားဟာ မဖြစ် နိုင်ဘူး”
“တောထဲမှာ နကျယ်အိမ် ဒီလောက်ကြီးတာ ကျွန်တော်တော့ မမြင်ဖူးဘူး”
“မင်း မမြင်ဖူးတိုင်း မရှိမပြောနဲ့။ မင်း ပျားကောင် ဘယ်လောက် ကြီးကြီးထိ မြင်ဖူးလဲ” “ပျားနသန်ကောင်ဆို လက်သန်းလောက်ရှိတာ မြင်ဖူးတယ်” တို့ မဟာမြိုင်တောထဲက စဉ်ပျားတွေဆို အုံက လှည်းဘီး လောက်ရှိပြီး အကောင်တွေက လက်မလောက်ရှိတာ မင်းမှ မမြင်ဖူးတာ”
“ဦးကြီး… ဒီမှာလည်း စွပ်ကြောင်းလိုလို၊ ဗိုက်ချပ်ရာလိုလို ပင်စည် မှာ အကြောင်းတစ်ကြောင်းဗျ”
တစ်ယောက်ဖက်လောက်ရှိသော သပြေပင်ကြီးကို လှည့်ပတ် ကြည့် နေသူ စံသိန်းက ပြောပြန်၏။ စံသိန်း ပြောသည်မှာ မှန်သည်။ သပြေပင်စည်ပေါ်မှသည်အောက်မြေကြီး၊ အောက်မြေပြင်မှသည် စမ်းချောင်းရှိရာဘက် တိရစ္ဆာန် တစ်ကောင်ကောင် အခေါက်ခေါက် အခါခါ သွားလာထားသော ကြောင်းရာကို တွေ့ ရ၏။ ထိုလမ်းကြောင်းမှာ ပြောင်ချောနေသည်။ သာ လမ်း ပင်စည်က ခြကြောင်းမက လက်သုံးလုံးနီးပါးရှိသော လမ်းကြောင်း ကို သူတို့နှစ်ယောက် သေသေချာချာ ကြည့်ကြသည်။ လမ်းကြောင်း ပေါ်တွင် ထိုသတ္တဝါ သွားလာမှု ခေါက်ရေများသဖြင့် သစ်ခေါက်ခွံများ ပင် ပြောင်ချောနေသည်။ ပြီး လမ်းကြောင်းက လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်။ စိုနေသော မြေစရွှံ့နွံစလေးတွေကိုလည်း တွေ့ ရ၏။ ထိုလမ်းကြောင်း သည် သပြေပင်ပေါ်ရှိ အလုံးကြီး၌ အဆုံးသတ်နေသလို မြေပြင်တွင် တော့ စမ်းချောင်းဘက်ကို ဦးတည်နေပြီး ဘယ်နေရာ၊ ဘယ်ဒေသ၌ အဆုံးရှိလိမ့်မည်ကို မသိကြချေ။
အေးကွ၊ ထူးဆန်းတယ်။ ဒီလမ်းကြောင်းကို ကြည့်ရတာတော့ တိရစ္ဆာန်တစ်ကောင်ကောင်ရဲ့ ဗိုက်ရှပ်ရာလမ်းကြောင်းပဲ။ ဒီလမ်းကြောင်း က ထိုအပင်ပေါ်မှာရှိတဲ့ မြေလုံးကြီးဆီမှာ အဆုံးသတ်နေတော့ အဲဒီ မြေလုံးကြီးဟာ…”
“ဦးကြီး၊ ဦးကြီး”
ဦးကြီးထွန်း၏ စကားမဆုံးမီ စံသိန်းက အထိတ်တလန့် ခေါ် လိုက်သဖြင့်
“ဘာလဲကွ စံသိန်း”
“စမ်းဘက်က ကျွန်တော်တို့ဘက်ကို လာနေတဲ့ ခြေသံလိုလို ကြားတယ်။ ဦးကြီးလည်း ကြားတယ်မို့လား။ ခု စောစောကနဲ့စာရင် ပိုကျယ်လာသလိုပဲဗျ”
ဦးကြီးထွန်း နားစွင့်လိုက်၏။ မှန်သည်။ မြေပြင်က သစ်ရွက်ခြောက်တွေကို တိုးတိုက်လာနေသလို၊ မြေပေါ်တွင် အရာဝတ္ထုတစ်ခုခုကို ချဆွဲယူငင်လာသလို တရှဲရှဲ မြည်လာသံတစ်ခုကို ကြားကြရ၏။ ချက်ချင်းပင် နှစ်ယောက်သား သစ်ပင်နားကခွာပြီး မနီးမဝေးရှိ ကညင်ပင်ကြီးတစ်ပင်ကို ကွယ်ကာ အသံလာရာဘက် နားစွင့်ကြည့် နေကြသည်။ မကြာပါချေ။ ရှဲရှဲမြည်သံက ကျယ်လာသလို အသံရှင်ကလည်း ပေါ်လာလေသည်။ လူကြီးလက်ကောက်ဝတ်သာသာရှိသော မြွေထူးမြွေဆန်းတစ် ကောင်သည် စမ်းချောင်းဘက်မှ သူ သွားလာနေကျဖြစ်သော သပြေ ပင်ကြီးဘက်ဆီ ဦးတည်တက်လာနေသည်။ မြွေထူးမြွေဆန်းဟု ပြောရခြင်းမှာ ထိုမြွေတစ်ကိုယ်လုံးသည် တွတ် တွတ်နီနေသည်။ ပြီးတော့ ကျောရိုးတစ်လျှောက်တွင် ဆူးတောင်လေး တွေ ပါပြီး ထိပ်ပေါ်ရှိ အမောက်က လက်နှစ်ဆစ်လောက်ရှည်သည်။ မြင်စကမူ ပုတ်သင်ညိုကြီးလားဟုပင် ထင်မိလိုက်ကြသေး၏။ သို့သော် ပုတ်သင်ညိုလို ခြေ၊ လက် မပါ။ ဗိုက်ရှပ်၍ လာနေသလို သပြေပင် ပေါ်ကိုလည်း ဗိုက်ရှပ်၍ပင် တက်သွား၏။ ထိုအခါမှ သူတို့က မြွေမှန်း သိကြသည်။ ထိုမြွေသည် သပြေပင်ပေါ်ရှိ မြေလုံးကြီးပေါ်တက်၍ ဗိုက်ရှပ်တွား သွားနေသည်။ ကြည့်ကောင်းကောင်းနှင့် ဦးကြီးထွန်းနှင့် စံသိန်းတို့ ငေးကြည့်နေကြရာ ကွမ်းတစ်ယာညက်အချိန်လောက်မှာ လာရာလမ်း ကြောင်းအတိုင်း ပြန်ဆင်းလာပြီး စမ်းချောင်းဘက်ကို ဆင်းသွားပြန် သည်။ ထိုအခါမှ ဤမြွေသည် အခြားမြွေများလို အသိုက်ကို သစ်ရွက် သစ်ခက်၊ နွယ်မြက်တို့နှင့်မလုပ်ဘဲ ရွှံ့စေး၊ နွံမြေတို့နှင့် အသိုက်လုပ်မှန်း သိကြရသည်။ သူ၏ ဝမ်းဗိုက်တွင် အရစ်အရစ်ထနေသော ကွဲ ကြောင်းများ၌ ရွှံ့နွံများကို သယ်လာသည်။ သူ့ ဝမ်းဗိုက်တစ်လျှောက် တွင် သံချပ်ကာချိန်းကြိုး၊ တင့်ကားချိန်းကြိုးများလို အကြားအကြားတို့ ၌ ရွှံ့နွံတို့ပါလာကြသည်ကိုလည်း သူပြန်သွားသော စွပ်ကြောင်းနှင့် မြေအစအန စိုနေသည်ကို မြင်ရ၍ သိကြရ၏။ ဦးကြီးထွန်းနှင့် စံသိန်းတို့သည် ထိုမြွေ စမ်းချောင်းဘက် ဆင်းသွား သောအခါမှာလည်း သပြေပင်ပေါ်က ထိုမြွေ၏ အသိုက်လုံးကို မော့ ကြည့်ကြသည်။ လောလောလတ်လတ် ထိုမြွေ ဗိုက်နှင့် ရှပ်ယူလာခဲ့သော ရွှံ့နွံတွေနှင့် လုပ်ထားခဲ့သည့် မြေလုံးအသိုက်ထဲတွင် အပေါ်၌ လောလော လတ်လတ် အစိုတစ်ရစ်ကိုလည်း မြင်ကြရ၏။ ပို၍ ထူးခြားသည်မှာ ဤမြွေသိုက်နီးနားဝန်းကျင်တွင် ပိုးပုရွက်က အစ ကင်းခြေများ၊ ကင်းမြီးကောက်၊ မြွေ၊ ပျား၊ ကင်းသန် စသည် အဆိပ်ရှိသော တောတိရစ္ဆာန်များကို တစ်ကောင်တလေပင် မတွေ့ မမြင် ရခြင်းပင်။ အခြားအရပ်၌မူ ကြိမ်ပုတ်တောတိုင်း၌ မြွေ၊ ပျား၊ ကင်းသန် များကို အရင်ရှင်းပြီးမှ ကြိမ်ခုတ်ကြရခြင်း ဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် ဤမြွေသည် အလွန်အဆိပ်ပြင်းသော မြွေဖြစ်သည်ကို သူတို့ တိရစ္ဆာန်အချင်းချင်းသိ၍ ရှောင်ကြသလို ဦးကြီးထွန်းနှင့် စံသိန်း တို့မှာလည်း ဤမြွေသိုက်ရှိရာ သပြေပင်ကြီးနားက ကြိမ်ပုတ်ကို မခုတ်ရဲ ကြတော့ဘဲ ထိုနေရာနှင့် ဝေးဝေးကို ထွက်လာကြသည်။ ရွာရောက်၍ မုဆိုးဘိုးအေကြီးများကို မေးကြည့်သောအခါ ထိုမြွေ မျိုးကို ‘နဂါးနိုင်မြွေ” ဟု ခေါ်ကြောင်း သိကြရလေသည်။
ဖိုးကျော့
စာစီ – မြန်မာ မုဆိုး တံငါ စာပေများ
End Notes and External links
- source: “ကြိမ်ဗျစ်တောက မြွေနီဆန်း” |
The Mog Nation Wiki
Kyaw Zaw Oo
- Kyaw Zaw Oo’s Blog
- Kyaw Zaw Oo | Facebook
- ကျော်ဇောဦး | Facebook
- Kyaw Zaw Oo | Twitter
The Mog Nation Wiki 